Yüreğimden dökülen taşlar,

tozlanan çocuklarımın beden bulduğu...

Harabelerine sarılmış, yürek tutarken nesillerden kalanlara;

ufalanarak dillenen çağlara can veriyor, taşların seslerine büründüğümüz hikayeler...

 

“Büyükannem Bir Taş” yeni bir oluş biçimi olarak güvenmeyi, kendini açmayı öneriyor. Bırakmaya davet ediyor, bu toprakların misafiri olduğumuzu unutmadan…

Bedenin, mütevazı gerçekliğe bakışını, taş denli sabırla keşfine;

buyurunuz.

 

Aşağıda olduğu gibi, yukarıda kalmaya...

 

Akan zamanla, sertleşen erdemimi gözlüyorum; kayalanan şefkatime sızan çiçek köklerinden bi-haber. Yarılıp, yol-alan dağlarımı denizlere uğurluyorum.

 

Yoluna ortak arayışında, iki kadın. Ritimle yoğurulmuş ellerinden, ormanın bağırına evriliyorlar. Saklı-orta, bin dertli gömülü toprağa. Emeli belirsiz, çekiliyorlar taşlara. Çapalı yüklerini sürükleyecek, dostlar topluyorlar. Kayaların öksüzleriyle tanışıklığımız, dilsiz bülbüller misali...biz izliyoruz, onlar yükleniyor. Taş-kestiğimiz yetmezmiş gibi.

Sırtlanır, yola ortak ederler dostları. Çekingen gerçeğin, un-ufak fısıltıları taşlar; sırlarıyla oksitlenir.

Zaman aşılır; dostlar yüklenir, geçmişini kadınların. Bunca dert, nasıl çatlatmaz dağları.Yahut terketmez hayatı.Erdeme vâkıf ağaçlara danışılır:

 

Sözden önce, selam vardı

 

Endamıyla güven dolar, ayaları. Geldikleri toprağa, uğurlarlar taşları. Ananın kalbine sıvışan elleriyle, yuva kazarken iki kadın; derdine ortak arayışında, dostlarım... Ebediyeti bekleten ben miydim...gözden ırak, tarihin teminatı bir kristal...

 

Yüceliğe topaklanan kum fırtınalarını sahillere sürerken; gök-taşlarında donmuş yaşamların rahmiydim. Tekleyen ışıklara takılmış yıldızdan lohusanın, erdemi yeşerten çiçekleriyim. Çağlarla dans eden gök-tanrıları şakıyan şefkatim; sana söylüyorum... Zamanın neresindeyim? Evren yek-ritim, ezelden beri kıvırtsa da; ben tek-gönül, ecel yolunda...seni yörüngemde tutmaya...

 

Yukarıda olduğu gibi, aşağıda kalmaya...