Mezar odası amacıyla inşaa edildiği gibi, alelade bir fikriniz var ise Giza Piramitleri için; yollarımız ayrı düşer dostlar. Dünya tarihinde, eşi-benzei görülmemiş; ne öncesinde ne de sonrasında, Büyük Piramit kadar, keskin bir incelikle inşaa edilmiş insan yaratısı bulunmazken; m.ö. 2400 lerde yapıldığına inanılan bu abidenin, bir kral mezarı olduğuna katiyen inanmıyorum. Hoş; salt insan eliyle yapıldığına da inanmıyorum ya, neyse… orasını kurcalamayalım.

Giza platosunda; Khufu, Khafre ve Menkaure adlarıyla anılar üç ana piramidin yanı sıra, şu an yağıntı halinde bulunan pek daha küçük, kraliçe piramitleri de bulunmakta. Zamanında nehir kıyısında bekleyen Sfenks ile birlikte yeşil bir vadiye sahip Giza yerleşkesi; günümüzde çorak kumluk. Nil’in de doğuya kaykılmasıyla, kup-kuru karşılıyor plato, bizi.

 

Orion’un (Osiris) kemerinde üç yıldız bulunur: Alnitak, Alnilam ve Mintaka. Bu yıldızların, yerküredeki temsilleri olarak yapılan üç büyük piramidin bir-birine olan ebatsal ve konumsal oranı, kemerin (10000 yıl önceki konumuna) tıpa-tıp aynısı. yüzlerce ışık yılı uzaktaki yıldızı, dünyadan çıplak gözle süzüp; yontu taşlarla, 15 tonluk blokları silme dizmek… hemi de 35 yüzyıl boyunca yüksekliğine başka bir yapının yetişemeyeceği kadar görkemli insaa etmek…

Çağdaş dünya, rasyonel açıklamalarına sığamayacak mistik her şeyi hor görürken, büyük piramidin yapılışına dair sunduğu rasyonel yöntemler; doğa üstü sayılabilecek bir sürü şeyden daha saçma.

Yalana bal çalmak, yapışanların şikayeti yok. en azından tok tutacak… İdrak ise, hep aç kalmayı seçecek.

Efendim, sebebi ziyaretimiz belli; piramidin içine girmek için kat ettik bunca yolu. Önce vadide geziniyoruz. Yalnız, sakin bir köşe bulalım ki, temiz bir şeyler hissedelim. Ne hacet, efendim… Unutmayın, burası dünyanın en ünlü yerlerinden biri. Şanslıyız ki, turizm kötü Mısır’da geçtiğimiz birkaç yıldır. Bundan ötürü, yalnızca 3-5 bin insan evladı ziyarete gelmiş bugün Giza’yı.

Mütemadiyen, rehberden çakma serserilerin “nerelisin” ile başlayan konuşmaları; yarın dakikada bir “deve sürmek ister misin” nidaları; sonu gelmez “vay, bıyık maşallah” ; öyleydi- böyleydi derken… söğürdüler beni, birader.

Neyse ki, tatlı bir köşe bulduk 3. Piramidin yamacında.

Şekline istinaden, piramidin dibinden baktığınızda hiç yüksek gözükmüyor (eğimden ötürü), lakin uzaklaştıkça abidenin haşmeti kabarıyor. Başka hiçbir yapı içim aynı şeyi söyleyemezsiniz, çünkü tersi geçerlidir. Dibinden; sizi yok edecek gibi yükselen binalardan uzaklaştıkça, pek bir değersizleşirler.

Kusura bakmayın, kaptırıp sapıyorum. Ortanca piramidin önünde, artık sağlam duvarı bulunmayan, bir tapınak bulunuyor. Khafre’nin Morg Tapınağı şeklinde adlandırılmış. Kimilerince mezar olduğu düşünülse de, orkeolog sezilerim aksini hissettiriyor.  Yerellerden biri bizi görünce, “ohh, çok kere gelmişsiniz buraya” diyor. İlk gelişimiz olduğunu belirtince, “enteresan” edasıyla bize bahsi geçen tapınaktan söz ediyor.

Kozmik sema’ya dalacak olan adayların; büyük piramidin içindeki lahite yatırılmadan önce, bu tapınakta ayine tâbi tutulmuş olabilecekleri, tahmininde bulunuyorum. Yerel kardeşim telefonunu çıkartıp, bir video izletiyor: 20 küsür insan, naralar eşliğinde bu mabette toplanmış, tapınıyor.

Bu yıkıntıya ve ortanca piramide taştan, geniş bir yol var. Yolun diğer ucunda ise (5000 yıl önce) Nil’in kıyısında bekleyen, Sfenks. Oturmuş bir aslan hayal edin, onlarca metre uzunluğunda, dizme taştan oyulmuş.  Lakin başı, firavun yelesine sahip, bir insan yüzü. Vücuda oranla, sfenk’in kafası küçük kalıyor. Bu da yüzün, sonradan mevcut olan kafanın tekrardan yontulmuş olabileceğini düşündürüyor. Orijinal kafanın da, aslan olması gayet olası. Medeniyetin ilk çağlarına bakacak olursak; el üstünde tutulan tek yaradanın temsili olan güneş, dünyayı var eden güç. Ve bu gücün simgesi ise aslan. Günümüzde de böyledir; emperyalist ülkelerin simgelerinden tutun da, orta çağ krallıkları armalarına, günün en sıcak saati ve yılın en güneşli ayına ve burcuna verilmiş olan simgeye kadar, hepsi aslan.

Sfenks’in direk doğuya baktığını da hesaba katarsanız; mutlak yaradana atfen, yontulmuş olması ihtimal. Eski dönem hükümdarları zamanla, yaradanın gücüne kendilerini ortak koşmaya başladıkça; kibirleriyle beslenip, sfenks’i kendi suretlerine bürümüş olmalılar. Günümüzde mevcut yüzün, kiminki olduğu bulunamadı. Piramitlerle anılan baba Khufu, oğul Khafre ve torun Menkaure ‘nin mezarları ise hala bulunamadı. Ayrıca açık bir şekilde, Sfenks’in yaşını da kimse bilemiyor.

Benim bir fikrim var, dilerseniz :

Kozmik birlikten kendini var eden Ra, önce tanrıları yaratır, sonra da insanlara destur verir. Kendi de fiziki bir beden alıp, dünya üzerinde hüküm sürer. Binlerce yıl geçer, nesilden nesile insanlar süre-gelir. Zamanla tanrının gücünü sorgulamaya ve hükmünü görmezden gelmeye başlayınca insanlar, Ra baba sinirlenir. Aslan başlı, katliama aç kızı Sehkmet’i musallat eder kullarına, Ra. Yukarı Mısır, aşağı Mısır dinlemeden, bulabildiği her insanı katledip, kanını içer Sehkmet. Kullarının haline bir noktada acıyan Ra, kızını durdurmak için; Elephantine adasından getirttiği kızıl çiçeği biraya bulatır. Kan sanıp, içtiği biranın keyfiyle sızar Sehkmet. Uyandığında durulmuş, Ra’yı yanı başında bulur. Bundan böyle, sevginin keyfin destekçisi Hathor olarak anılacaktır, tanrıça.

Burası Antik Mısır’ın yaratılış mitinden bir parçaydı; benim hipotezim ise şöyle;

İnsanlar aynı kuşkuya yeniden düşmesinler diye; piramitler yaratılırken ya da yaratılmadan önce, bu kutsal sayılan alanın girişine, Sfenks de uyarı ve hörmet amaçlı konulmuş olabilir. Pek daha kadim olan, bu eski uygarlığın mitleri doğrultusunda, tahminim en azından 10000 yıla yakın olacaktır.

Sfenks’in ön patileri arasında, yazılı bir dikit mevcut. Üzerinde; Khufu oğlu Khafre’nin, yaradanın izinden ilerlediği, Sfenks’e hürmet ettiği gibi bir açıklama var. Lakin inşaasına dair, hiçbir şey yok.  Kendisinin de, Sfenks’in miladına dair kanımca pek bir fikri yoktu. Dikite istinaden araştırmacılar, kazılmış suretin Khafre olduğunu düşünüyor.

Bu kardeşin de, kibre yenik düştüğü aşikar.

 

Platonun neresine gittiysek, hangi tapınağa adım attıysak, maazallah ir abidenin önünde iki dakikadan fazla kaldıysak; bir kul her daim peyda oldu. “you meditate?” “five minutes, nobody come” ve tabii ki : “little tip…”

Harlandıktan sonra Giza’nın köşelerinde, artık büyük piramide girme vaktiydi. Kuzey yüzüneki dar bir açıktan girip, biraz düz ayak yürüyorsunuz. Çatalanan tünelin biri, yerin altında bulunan, manyetik kudreti muazzam seviyede olan alt odalara gidiyor. Diğer tünel; galeri adıyla anılan, 7 sekmeli yüksek ve eğimli bir alana açılıyor.

90’larda yaşanan çıılgın turist deneyimleri neticesinde, alt odalara giden tünel kafeslenmiş. Galeriye turmanıyoruz. Buraya varıp, kafamı kaldırdığım anı unutamam. İnanılmaz etkilendiğimi belirtmeliyim. Milyonlarca tonluk piramidin kalbine tırmanan, bu denli geniş bir yerle karşılaşmak harikuladeydi. Hafif bir uğultu geziniyor içeride, yüreğinize oturan. Dilimiz kesiliyor, baka-kalıyoruz.

Galerinin bitimi, piramidin kalbine bulunan kral odasına varıyor. Düz duvarlı, dörtgen bir oda burası. Tek bir yazı dahi yok, yalnızca bir lahit. Orijinal yeri olan odanın ortasından, kenara doğru taşınmış.

Bir ömür süren eğitimlerin ardından, idrakın çeperine varan adayların; zamansız ve yersiz diyarlara dalmaları için, yatırıldıkları bir lahit odası burası. 4 gün kapatıldıktan sonra, bilincine geri dönen aday; öteki boyutlardan öğrendiklerini rahiplere dikte ettirirmiş. Şu an o odadayız. Başka turist yok. Yalnızca bekçiliğini tutan iki adam… Cehaletin ve açgözlülüğün kurbanı bu iki, dar zihinli adama yaradandan ihsan diliyorum. Paraya tapan şerefsizlerin, bu dünyada gizeme ve ötesine dair ne varsa, kirli elleriyle zapt etmiş olduğunu görmek, içimi parçalıyor.

Odada; gözümüzü kapamaya izin yok, derin nefes almaya izin yok, lahite yatmaya izin yok, ortada durmaya izin yok, yok , yok, yok, yok…adama parasını yedirmediğin sürece…

Angut adamı, laf kalabalığı ve cevabını veremeyeceği sorularla oyalarken ben; eşimin en azından gönlünce bir şeyler yaşamasına çabalıyorum. 

Dışarıya çımadan önce, piramitten sorumlu abiyi ikna edip, aşağı odaya inen tünelin başına tünemeyi kabul ettiriyoruz. Koğuşlanıyoruz yokuşun başına. Yerin altından gelen karanlık, titretiyor beni. Muazzam bir akış çarpıyor benliğimi. Kafesi parçalayıp, zifiri bengiye atmak istiyorum kendimi,

Bilmediğim her şeyin içinde kaybolmayı…